Francuska zupa szczawiowa

Ja bardzo:) Moja Mama gotowała ją od czasu do czasu kiedy byłam dzieckiem, obowiązkowo dodawała do niej jajka ugotowane na twardo. Zupa nie miała zbyt apetycznego koloru (szaro-zielony), ale była naprawdę pyszna, lekko kwaśna. Także w domu mojego Męża istniała tradycja przygotowywania tej zupy.

Niestety ostatnio Mama przestała ją gotować, wydaje mi się, że to z powodu małej dostępności szczawiu. Szczaw to warzywo sezonowe, sprzedawane czasem na targowiskach. Można owszem przygotować z niego koncentrat, z którego chyba moja Mama również korzystała, gdy robiła tę zupę.

W tym roku postanowiłam przypomnieć sobie smak mojego dzieciństwa i przygotować zupę szczawiową, ale według francuskiej receptury, którą znalazłam w książce Kulinarny ogród Jeanne Kelley. O książce wspominałam Was już przy okazji przepisu na tabbouleh z wiosennymi ziołami. Myślę, że jeszcze Was trochę pomęczę tą książką w najbliższym czasie, bo naprawdę zakochałam się w niej:)

Szczaw to roślina popularna we Francji, jadana tam głównie wczesną wiosną, ponieważ jest to jedna z pierwszych roślin, które można zbierać na przednówku. Francuska zupa szczawiowa to tak naprawdę zupa szczawiowo-ziemniaczana (soupe à l\’oseille et pomme de terre), którą na koniec miksuje się na gładki krem. Ziemniaki nadają zupie kremowej konsystencji i nieco więcej treści, niż gdybyśmy mieli jeść same liście szczawiu. Prezentowana niżej wersja została odchudzona względem tradycyjnej receptury, tzn. mamy w niej mniej śmietany i nie dodajemy jajek.

Zupę przygotowuje się w kilka minut, pod warunkiem, że macie w zanadrzu trochę bulionu. Taka zupa-krem świetnie smakuje z grzankami z chleba, ale jeżeli nie lubicie gładkiej konsystencji, możecie zupy nie miksować. Wtedy będzie bardziej przypominać naszą polską wersję. Mój Mąż nie przepada za kremami, dlatego dodałam do zupy ziemniaków pokrojonych w kostkę. Zamiast szczawiu moglibyście dodać tutaj szpinak, również otrzymując smaczną zupę.

Na koniec mała uwaga dotycząca szczawiu. Słyszy się, że jest niezdrowy i że powinno się go unikać. Sprawcą całego zamieszania jest związek o nazwie szczawian potasu, występujący także w botwince, rabarbarze i szpinaku (czyli naszych wiosennych nowalijkach). Szczawian potasu jest substancją antyodżywczą,  ponieważ utrudnia wchłanianie wapnia i magnezu w przewodzie pokarmowym. Ponadto szczawian potasu wiąże się z wapniem, tworząc nierozpuszczalny szczawian wapnia. Dlatego spożywanie szczawiu nie jest wskazane osobom cierpiącym na kamicę nerkową, reumatyzm i artretyzm. Reszta z nas spokojnie może posilić się zupą szczawiową, czy sałatką od czasu do czasu, bo przecież nie zjecie tego całego wiadra:) Warzywa zawierające szczawiany poleca się łączyć z produktami bogatymi w wapń (mleko, śmietana, jogurt, sery, jajka), aby od razu uzupełnić wapń wiązany w jelitach przez szczawiany. Stąd do zupy szczawiowej wskazany jest jednak choć mały dodatek śmietany, mleka czy jajka. 

1. W garnku o grubym dnie rozpuść masło i wlej oliwę. Dodaj cebulkę dymkę i smaż ok. 3 min. aż zmięknie. Dolej bulion, wsyp ziemniaki pokrojone w kostkę, doprowadź całość do wrzenia i gotuj ok. 12 min. bez przykrycia, aż ziemniaki będą miękkie. 
2. Zdejmij garnek z ognia i dodaj szczaw oraz pietruszkę. Poczekaj minutę, aż szczaw stanie się miękki. Zmiksuj zupę blenderem, dodaj śmietanę i jeszcze raz zmiksuj. 
3. Przelej zupę z powrotem do garnka i podgrzej, cały czas mieszając. Dopraw solą i pieprzem do smaku. Rozlej do talerzy, udekoruj kleksem śmietany i listkami natki.